Beschrijving
Hoewel in de naam chloordioxide ook het woord chloor voorkomt, is het product niet te vergelijken met chloor. Een enkel atoom maakt in een molecuulstruktuur een wereld van verschil. Een dergelijk verschil is vergelijkbaar met bijv. waterstof. Dit is een zeer explosief gas. Maar als het verbonden is met zuurstof, wordt het dihydroxymonoxide, beter bekend als water.
Chloordioxide is erg effectief in het doden van ziekteverwekkers, zoals schimmels, bacteriën en virussen. Chloordioxide is een zeer selectieve oxidant, vanwege zijn lage oxidatiekracht. Andere oxidanten, zoals chloor en ozon, reageren met de meeste organische verbindingen. Chloordioxide daarentegen reageert slechts met zwakkere organische verbindingen en wordt daardoor niet snel verbruikt. Het resulteert in veel lagere doseringen van chloordioxide om een stabiel residu te creëren, dan bij chloor of ozon het geval is. Chloordioxide kan vanwege deze selectiviteit goed ingezet worden tegen bacteriën, virussen en schimmels, indien er een hoog gehalte aan anorganische substanties aanwezig zijn.
Chloordioxide is zeer goed werkzaam bij lage doseringen (0.1 ppm) en over een groot pH-bereik. chloordioxide treedt via de bacteriecelwand naar binnen en reageert met de aminozuren in het cytoplasma van de cel, en doodt zo het organisme. Het bijproduct van de reactie is chloriet, wat hetzelfde is als keukenzout (natriumchloriet) oplossen in water. Het reactieproduct van chloordioxide levert dan ook geen gevaar op voor de gezondheid. Chloordioxide is dan ook een milieuneutrale techniek omdat het enerzijds de menselijke gezondheid beschermt tegen ziekteverwekkende bacteriën, virussen en schimmels en anderzijds geen bijproducten worden gevormd die veel andere oxidanten wel vormen.
Het gecontroleerd doden van bacteriën, virussen en schimmels.
Chloordioxide heeft in vergelijking met Chloor en veel andere desinfectietechnieken een groot aantal voordelen. Deze voordelen ontstaan door de unieke combinatie van een lage oxidatiekracht en een hoge oxidatiecapaciteit.
Ondanks de lagere oxidatiekracht heeft chloordioxide een betere oxiderende werking dan chloor op bacteriën, sporen en virussen, waarvan sommige niet door chloor bestreden kunnen worden.
De sporicidale en virucidalewerking van chloordioxide is bij dezelfde concentratie beter als die van chloor.
De vorming van ongewenste en schadelijke bijproducten (zoals Trihalogeenmethaan (THM) en andere halogeenverbindingen) wordt bij chloordioxide vermeden.
Geur- en smaakstoffen in het water, die door bijv. fenolen, algen of hun ontbindingsproducten ontstaan, worden door chloordioxide geoxideerd en in geur- en smaakbeutrale stoffen omgezet.
De kiemdodingssnelheid van chloordioxide neemt, in tegenstelling tot chloor, bij stijgende pH niet af.
Chloordioxide verandert de pH-waarde van het water niet. In tegenstelling tot chloor, behoeft geen zuur te worden toegevoegd om de pH-waarde te corrigeren.
Met ammonium of aminoverbindingen gaat chloordioxide geen reactie aan. Dat is een wezenlijk onderscheid met chloor, die met ammonium gebonden chloor (chloramine) vormt, die een negatieve invloed hebben op de desinfectie van het te behandelen water.
Chloordioxide is zeer stabiel in het water. Als een residu chloordioxide aanwezig is, wordt dit overschot gedurende lange tijd gehandhaafd, zodat zelfs met uitgebreide leidingnetten en tanks, een herbesmetting van het water effectief wordt tegengegaan.
- geen corrosievorming bij hogere concentraties
- 10x beter oplosbaar in water dan chloor
- effectiever indien een hoge organische belasting aanwezig is, omdat chloordioxide, anders dan ozon en chloor, nauwelijks met organisch materiaal reageert zodat er een hoger residu beschikbaar blijft voor de desinfecterende werking.
Chloordioxide breekt effectief biofilm af in tegenstelling tot chloor. Biofilm is een laag micro-organismen welke in een matrix zitten en vormt zich op oppervlaktes welke in contact staan met water. Pathogenen kapselen zich in de biofilm en fungeert zo als een veilige haven voor deze pathogenen (zoals listeria, E. coli en legionella). Zo zijn ze voor biocides vrijwel niet bereikbaar, terwijl als ze vrij zweven in het water wel door de biocide bestreden worden. Vanuit de biofilm kunnen ze zich eenvoudig vermeerderen en kan de contaminatie van de pathogenen in het water tot onaanvaardbare niveaus leiden.
Het is zonder enige twijfel bewezen dat chloordioxide biofilm verwijdert van (circulatie-)systemen met water en het vormen van biofilm voorkomt, zelfs met een lage concentratie van chloordioxide.
